Dag 8: Pechvogel

Vanochtend werd ik eerst om half 6 wakker van alle hanen die een wedstrijd “wie kan het hardst schreeuwen” deden. Heel fijn. Gelukkig had ik oordopjes bij de hand en kon ik tot half 8 doorslapen. Daarna gauw tas ingepakt, ontbeten en kwam de taxi ons halen. 

Bij het busstation hoorden we dat het wel even kon duren voor de bus kwam, en dat bleek ook zo. Ongeveer 45 minuten te laat, bijna helemaal vol en bagage al op het dak gegespt. Wij ons achterin gevouwen, tassen bovenop het dak (ik blij met mijn rugzak-beschermzak) en lekker 4 uur genieten... 

De busschauffeur reed als een idioot (normaal), zat te bellen achter het stuur (normaal), haalde iedereen toeterend in (normaal); en ondertussen bleven er mensen instappen. Na een paar uur begonnen er ook mensen uit te stappen en kwam er wat meer ruimte in de bus. Gelukkig ook om mijn voet wat hoger te kunnen leggen want die had inmiddels formaatje olifant. Eenmaal in Ninh Binh was ik bijna mijn schoen kwijt, maar de bus stond er nog en ik kreeg hem terug. Laatste mazzelmomentje van de dag bleek later. 

Eerst op zoek naar eten besloten we. Er was weinig te vinden dus uiteindelijk bij een tentje choa gegeten. Gatverdamme wat was dat bleh. Soort van koude rijstpap met groenten en wat kipschilfers. Toch maar gegeten want we hadden honger.

Volgende doel was een pinautomaat. Door alle gebeurtenissen van de dag ervoor was ik inmiddels helemaal blut en leefde op Marlies haar zak. Zo fijn dat zij er is en helpt met alle dingen, niks ergers dan alleen en hulpeloos in een vreemd land zitten. De pinautomaat die we hadden bedacht bestond niet en dus zijn we maar eerst naar het hostel gegaan. Lopen met een manke poot is iets makkelijker zonder een backpack met 9 kilo op je rug. :)

Tas gedumpt, taxi geregeld en op naar het ziekenhuis. Daar geprobeerd te pinnen maar die automaat was buiten werking, lekker dan. Ziekenhuis in en daar gelukkig goed de weg gewezen door de portier. De arts had geen tijd en zei dat ik morgen om 07:30 maar terug moest komen, want dan was de specialist er weer. Het is geen afspraak maar een begintijd dus dan moet je maar net mazzel hebben hoe laat je aan de beurt bent. Geprobeerd wat voor elkaar elkaar te krijgen maar als je via een computer en Google Translate communiceert kom je niet heel ver. 

Buiten besloten om het zo te laten, het lopen gaat steeds beter ook al ziet het er niet uit. De mensen reageren hier ook heel raar, en meestal naar. Er word gewezen en gelachen en in een restaurantje duwde een vrouw met haar vinger op de wond op mijn knie. Heel raar allemaal dus ik ben tot nu toe geen fan van deze stad. Het is sowieso een grote stad met grote winkels, veel verkeer, weinig vriendelijke mensen en niks moois om te zien. Je moet eigenlijk in een dorp buiten de stad zitten zoals de meeste backpackers doen, maar dat leek ons met mijn pootje niet zo handig. 

Op zoek gegaan naar een apotheek met sporttape, en iets gevonden waar ik denk ik wel wat mee kan. Na een tijd zoeken en strompelen ook een pinautomaat gevonden (20 minuten in de rij gestaan, stomme Vietnamees die voorkroop, kon niet extreem veel geld opnemen) en Marlies eindelijk af kunnen betalen. Even gauw een vers sapje gedronken in een tentje vlak bij het hostel om bij te komen. 

De avond hebben we rustig aan gedaan. Even relaxen in het hostel, eten om de hoek (ook vies), toetje halen om andere hoek (wel lekker, rijst met ijs) en toen lekker douchen en naar bed. He-le-maal klaar met vandaag. Morgen hopenlijk weer een leuk verhaal.